Gidiyorum ama çok değil. Bir kaç güne kadar döneceğim nasipse. Ama siz yorumsuz bırakmayın buraları, yazın gaari..
Tiger benimle gelmiyor. Bütün gün evde sıcaklardan bunalmış bir halde upuzun yatıyor miskin miskin. Bir gün sonra evdekilere sorun çıkarmaya başlayacağından uzun süre ortalardan kaybolmam pek mümkün değil. Şimdilik koltuğumda Tiger var. Sizi onunla başbaşa bırakıyorum. Bana iyi yolculuklar:))
Yemek programları izlemeyi severim bu halimi ev halkı garip bulsada. Bu kadar merakla seyredip hiçbirini yapmadığıma tepkilerine karşın, bir gün yetenek patlaması vuku bulacağını iddia ediyorum onlara :)
Yiyecekleri parçalayıp bölen aletlerin reklam tanıtımlarını defalarca izlerdim bi ara:) Hani şu parmesan peynirini, patatesi, havucu dilimleyen rende, kolay balık filetosu çıkarabilen bıçak reklamlarını bıkmadan usanmadan seyredebiliyorum:) Bu ilgi nereden ve neden kaynaklanıyor bilmiyorum. Belki de iyi bir gurmeyim kimse bilmiyor:)
Günlerin uzamasıyla Oktay Usta'yı düzenli takip eder oldum bu ara. Beş altı çeşit yemeği (bazen salatalarla, hazır keklerle kaynatsada) bir çırpıda meydana getirmesini takdir ediyorum. Konukları bir başka alem. Hayatlarında bıçak görmemiş, hamur ellememiş gibi davranıyorlar ya pes doğrusu :) Hadi genç şarkıcı, türkücü, tiyatrocu takımını anladık, yaşlı başlı kadınların -aaa bunu ben mi yaptım inanmıyorummm... şeklinde ki hayret nidaları hiç inandırıcı değil hani:)
Bu da Oktay Usta'mızın resmi web sitesi; http://www.oktayustam.com/site/
Blogumda belli olmasa da pasta börek çörek yapmayı severim başarılı olduğuma da inanıyorum daha doğrusu düne kadar. Oluşturduğum kakaolu, muzlu, çikolata soslu pasta projem tam bir faciaydı. Kek bölümünü başarıyla ve sırasıyla çırptım, fırına koydum. Kekin üst kısmı fazla kızardı, iç kremasının sütünü dalgınlıkla sıcak olarak kullanınca krema tor top oldu, çırptım ezilmedi, süzgeçten geçirdim geçmedi, yarısı süzgeçte, yarısı tencerede kaldı. Keki tepsiden çıkarırken bi kısmı tepside kaldı. İkiye böleyim derken parçalandı. Alt yarısını oluşturup üzerine elde kalan kremayı yayıp arasına muz doğradım muz çürük çıktı. Azmimi yitirmedim. Diğer yarıyı yaka paça üzerine yerleştirdim. Üst yanık tabakayı fileto şeklinde çıkardım:)) kek savaştan çıkmış gibiydi. Üzerine çikolata sos yaparken temkinliydim. Süt sıcaktı, çikolata sosu suda erittim süte yavaş yavaş aktardım kıvam güzeldi. Biraz soğuttum ve facianın üzerine döktüm. Buzdolabında bir kaç saat bekledi. Bütün bu tecrübeler pasta kariyerimi alt üst etti diye düşünürken pastadan tadanların düşünceleri imdadıma yetişti. Çikolata sosla örtülü görüntünün altında neler yattığı ilk başta görünmediğinden endişeliydim. Pasta bütünüyle gitmesi gereken yere ulaştı. Aldığım güzel tepkilere göre pastaya çok iyi ilk yardımda bulunmuşum:) Oktay Usta seyretmenin faydaları belirdi belki de:)
Tek tük izlediğim daha doğrusu müptela olduğum dizilerden biriside Lost. Saldakilere ne olduğu hakkında ipucu vermeyip beni, bütün sezonları didik didik seyretmek zorunda bırakanları Allah bildiği gibi yapsın:))
Gelelim Yaprak Dökümü'ne... Sezon finali pek ilgi çekici değildi. Hepsi ayrı alem, ailenin yaşadığı bütün kabusları olgunluk ve kibarlıkla karşılayan, en berbat durumlarda bile şiirsel konuşma yeteneğini kaybetmeyen bir baba, kazmalıktan nezaket abidesine dönüşen kocası Tahsin'e ve laf cambazı annesine katlanan sabır taşı Fikret, dedesi yaşında adamla duygusal bağ kuran psikopat Leyla, hiçbişey olmamış gibi evinde yaşamaya çalışan ak kaşık Necla, her durumda mutlu ve umutlu anne Hayriye, zavallı mahpus Şevket, hadiselerin baş müsebbibi Ferhunde. Her mevsim, yaprak dökümü, her mevsim, sonbahar.
Gaziantep'te haftasonları geçirmek için şehre yakın beldelerde kurulu "bağ evi" adı verilen yazlık evlere akın edilir. Bir de "deniz evi" denilen yazlık evler vardır ki bunlar da Mersin, İskenderun civarında deniz gören yada denize yakın evlerdir. Bağ evi, bahçe içerisinde meyve ağaçlarının arasında genellikle yerde çim olmayan kurak topraklar üzerine kurulu kimi zaman orta halli, kimi zaman lüx şartlarda yapılmıştır. Evde balkonda mangal tüttüremeyenlerin diğer alternatifi yakın civar ormanlar olur, imkanı daha geniş olanların ise tercihi bağ evleridir. Amaç kebap yemektir yoksa yeni haftaya başlangıç için eksik adım atılmış olur:)
Bu haftasonu iki gün bağ evlerinde davetteydim. İlki mütevazi şartlardaydı. Meyve ağaçlarının ortasında kurulu bir bağ evi.
Bu gün yine bir bağ evi fakat bu defa yolu daha uzun, daha abartılı, bu manzaraya ve bu topraklara bu kadar emeğin neden verildiğini anlayamadığım bir yazlık. Doğal ortamla içiçe olabilmek için o kadar uzağa dev bir bina yapıp içinde bir iki ay yaşamak hiç bana göre değil. Yemyeşil dağlar, yamaçlar yok malesef Gaziantep'te. Şırıldayan dereler, akarsular, hiç yok. E deniz, göl, orman, okyanusta yok. Neredeyse şehirde yaşamakla orada yaşamak arasında hiç fark yok. Hatta eksileri bile var. Ben çözemedim bir türlü. Şimdi Antep'liler duruma bi açıklama getirecektir umarım:)
Tatil ikiye ayrılır lugatimde. Birincisi , yere paralel halde, zaman zaman ıslanılıp, güneş altında kavrularak, bol bol yiyip içilen tatil, ikincisi gezelim görelim tadında, tabanların yorgunluktan sızım sızım sızladığı tatil. Kimi zaman birinci gruba, kimi zaman ikinci gruba, kimi zamanda her ikisine dahil olarak yaptığım tatil türleride mevcuttur portföyümde. Tercihim çoğunlukla ikinci gruba dahil olmaktır. Post, ikinci grup tatil türündedir, baştan belirteyim kum, kumsal, deniz, güneş ve şezlong görmek isteyenler beklenti halinde olmasınlar:)
Bahar mevsimi, aylardan Mayıs. Heidi misali kırlarda bayırlarda koşuşturan, kuzucuklarla coşan insan modunda bir haftalık köy, dağ, göl, dinlenme, detoks, tatil adı her ne ise.. .
Başka tanımla, yemyeşil dağlar tepeler, yayılan kuzucuklar, inekler, atlar, köpekler, çiçekler, böcekler arasında dağlar kızı Heidi....
Ulaşım aracı; tıngırdayan, zangırdayan bir otobüs. Hedef, Isparta oradan köy garajı, ikinci hedef Barla nahiyesi. Konaklama mekanı, otel. Isparta-Barla mesafesi 1 saat süren dik ve virajlı, göl manzarası izlenen bir yol. Konaklama mekanı, göl manzaralı, tepelerin yeşili, gölün mavisi ve gökyüzünün beyaz bulutlarının izlendiği nefis bir hengame.
Isparta'da hava güneşli olsada, tepede zaman zaman sağnak yağmur vardı. Soğuğun iliklere işlediği anlarda kaloriferler imdada koştu.
Fırsat bu fırsat sütü pek nefistir düşüncesiyle köylülerden kahvaltı için gelen sütü içemedim. Çok mu doğal geldi yoksa sütte bi problem mi vardı anlayamadım. Yoğurt hakeza aynı şekilde.
Kuzucukları birbirine bağlamışlar, ikizler gibi biri nereye öteki oraya. Birbirlerini kaybetmesinler diye çözüm üretilmiş olmalı. Birlikte kaçma ihtimalleri düşünülmemiş olsa gerek.
Kedi kediye benzermiş :)) Tiger'ın biraz balık etli olanına rastladım konakladığımız yerde. Renkler aynı, ifade farklı. Çok acılar çekmişe benziyor suratı. Soğuk almış hırlıyor ve öksürüyor zavallıcık. Pek ihtiyacı yok gibi görünsede öğünlerimi onla paylaşmayı tercih ettim. Kahvaltıda peynir, sucuk, yemeklerde tavuk eti, kırmızı et ve göl balığı yedi bol bol.
Konakladığımız mekan köye yürüyerek yirmi dk mesafede. Keşif zamanı;
Şehire ulaşım artık kolaylaştığından gençler şehire yerleşmiş, köyde çoğunlukla yaşlılar kalmış. Evler yenilenmemiş, doğallığı muhafaza olmuş.
Mor menekşeye benzeyen çiçekleryolları bürümüş gözlere ziyafet sunuyorlar.
O kadar saf, o kadar nezih bir belde ki, satıcı tezgahını başıboş bırakmış üzerine not bırakmakta bir beis gözetmeden terketmiş.
Badem tezgahı açan teyze "alıveriseniz, gırıveririm size" diye seslenirken. Kilosu 5 YTL.
Müfessir Beziüzzaman Said Nursi'nin düşünce suçlusu olarak, zamanın istibdadıyla sürüldüğü, o zamanlarda yolu izi olmayan mahrumiyet beldesi Barla, şimdilerde cıvıl cıvıl. Isparta'da rastlanılan pespembe gül mamülleri bu sokağıda bürümüş.
Teyzelerden biri objektife, çekin gaari hadi bakem, diye poz verirken :)
Buradaki yaşlılar inanılmaz sevimli. "Yine gelin gullerim, yine gelin" diyen mutlu nur yüzlü dede.
ISPARTA-SDÜ
Isparta'ya sabah inip geciken diplomamı aldığımdan daha önce bahsetmiştim. Kampüste bahar şenlikleri, mezuniyet kutlamaları gırla gidiyordu.
Merkeze inip şehri 12 yıl sonra görmenin hazzıyla hayretle izledim. Hızlı değişimine şaşırdım. Diploma elimde zaman tünelinden geçmişcesine etrafa bakınıyordum. Su gibi akıp giden zamanın acısını soslu mısır yiyerek dindirmeye çalıştım:) Üniversitenin amblemi ile ceketim arsındaki renk uyumunuda şimdi farkettim:)
Akşam köy otobüsü vaktine kadar şehirde oyalandım, dolaştım, düşündüm, sevindim, üzüldüm, yoruldum,bütün duygularım birbirine karıştı altüst oldum.
Barla'ya dönerken gelinciklerle bezenmiş yol kenarlarına daldım. Güller henüz açmamıştı ama gelincikler gözümü doyurmaya yetti. Yol arkadaşım İnci, Barla yolundaki köyünde indi ve buralı olmadığımı öğrenince ısrarla köye beklediğini ve misafir etmek istediğini tekrar tekrar içtenlikle söyledi. Heidi olmadığımı asıl Heidi'nin İnci olduğunu o an anladım. Masum anadolunun masum insanı.
DAĞLAR
Davraz Kayak Merkezi'ninde bulunduğu Davraz Dağı nın en uç noktası 2635 metredir. Nisan ortalarına kadar kayak yapılabilen Davraz Dağı tepesinde kar kolay kolay eksik olmaz. Öğrencilik dönemimde Davras Dağı odamın penceresinde bütün haşmetiyle görünürdü de seyrine doyamazdım.
Bu dağ Davraz değil Barla Dağı. 
Zirvede hava soğuk, uçurumlar keskin, oksijen bol, manzara hayretengiz, bedenler yorgun...
Cesur bir yöre insanı kitap okumak için tefekkürun en yoğun hissedileceği en uç noktaya tünemeyi tercih etmiş.
EĞİRDİR
Eğirdir'e uğramadan dönmek olmaz. Isparta'nın turistik ilçesi Eğirdir Türkiye'nin 4. büyük gölüne sahip. Gölde iki küçük ada var ve bu adalar kara yoluyla Eğirdir'e birleştirilmiş.
Eğirdir'i görebileceğiniz en güzel tepe. Resim için mola verdiğimizde bir göl olmaktan ziyade denizi andıran Eğirdir Gölü.
Özellikle öğrencilerin Isparta'dan uzaklaşıp nezih bir haftasonlarını geçirilebilecek en yakın ve ekonomik mekan Eğirdir gölü. En azından ben öyle yapıyordum:)
Eğirdir kıyısında kiraladığınız bir tekne ile adaları gezebiliyorsunuz. Fiyatlar çok uygun.
Tekne gezintisine eşlik eden misafirperver ördekler.
Eğirdir'de Komando Okulu ve Eğitim Merkezi Komutanlığı ve ülke çapında ün yapmış Kemik Hastalıkları Hastanesi'de var.
Uçurumdaki gelincik...
Eğirdir Gölü kıyısında kökleri dışarıda yıllanmış çınarlar...
Birinci tür yani yere paralel tatili yeniden düşünmeye başladım :)
İçimden blogumu lalelerle donatmak geldi. Resimler 2006 yılına ait. Gülhane'de bir haftasonu sabah yürüyüşü sırasında çektiğim rengarenk laleler.
Hedef, tepedeki denize nazır, Topkapı Sarayı komşusu, semaverli çay bahçesi. Hem boğazı hem Marmara denizini hem Anadolu hem Avrupa yakasını görebilen muhteşem bir manzaraya sahip bu tepe.
İstanbul lalelere bürünür(dü) bahar mevsiminde. Bahar da geçti, yaz geldi lakin, neden Lale Devrini yaşamak diye düşündüm, lalelerin sırrını birazcık araştırınca beklediğim sonuca ulaştım. 
Lale sevgisi en çok Osmanlının çöküş döneminde revaç bulmuş. Saray çevresi ve halkın, içinde bulundukları karmaşa ve savaş ortamından birazda olsa uzaklaşma istekleri onları güzel görsel manzara tutkusuna itmiş ki, zira o dönemde saraylar kasırlar lalelerle donatılmış. Anladım ki haleti ruhiyem beni blogumu lalelerle donatmaya itmiş :) 
Bir zamanlar Avrupaya Osmanlıdan giden lalelerin, 100 yıl sonra gerçek vatanına dönmesiyle İstanbul'un çehresine çok yakıştığı apaçık. 
Lalenin ilginç bir rivayetine daha rastladım; "Lâlenin Osmanlılar tarafından bu kadar kabul görmesinin sebeplerinden biri de Arap harfleri ile (ﻻ ﻟﻪ ) şeklinde yazıldığında, Allah ( ﷲ ) kelimesinde ki bütün harfleri kapsamaktadır. Harflerinin karşılığı sayılar hesabına dayanan “ebced” usulüne göre de “Allah” kelimesi ile “ lâle” kelimesinin aynı rakama tekabül etmesi, ediplerde “yaratıcı”nın yarattıklarında tecelli etmesi düşüncesinden hareketle derin bir heyecan uyandırmıştır. Lâle , Arap harfleri ile yazılır ve tersinden okunursa ( ل ﻫﻼ ) = Hilal =Ay olur; Hilal veya Ay da Osmanlı Devleti’nin amblemidir." 
Urfa'da mola. Manzara Urfa otogarından. İki genç kadın... Üzerlerinde, Urfa'nın kavurucu sıcağına rağmen yaklaşık 4-5 metre kadife ve parlak kumaşlardan oluşan kat kat elbise var. Burunlarında altın renginde hızma. Tenleri son derece kavruk. Saçlar ikiye ayrılmış başlarının yarısına kayan örtüden görünmekte. Kucaklarında minicik altı bezsiz bebekler. Etraflarında ise en az 5 küçük çocuk. Muhtemelen yolculuk yapacaklar, bekleme mekanını açık hava olarak tercih etmişler, yerlerde koltukta oturur gibi rahatlar. Lisanları kürtçe, yüksek volumlu hararetli sohbetleri Urfa otogarındaki cümbüşe ve hengameye karışıyor. Dikkatli bakıldığında yaşlarının en fazla 22-23 olduğu anlaşılıyor, dikkatli bakılmadığında varın siz tahmin edin. Fotoğraf çektiğimi farkediyorlar utanıyorlar bakmaya, bense daha yakından çekmeye çekiniyorum, oturduğum yerden şahit olduğum bu manzaraya dalıp gidiyorum.
Çocuklar bir oraya bir buraya seğirirken, bir ara elinde bir paket ile yaklaşan ailenin en büyük bireyine doğru koşturdular. Paket yere konuldu, çocuklar büyük bir iştahla etrafına üşüştü. Paket açıldı, içinde iki adet lahmacun birazda yeşillik vardı. Kırkırdama sesleriyle neşe içerisinde yemeye koyuldular. Küçük ve kirli eller lahmacundan küçük parçalar koparıp içine salatayı katık ederek iştahla yemeye başladılar. Mutlulardı, paylaşmayı biliyorlardı yemek esnasında hiç bir kargaşa yoktu, intizamla ve iştahla yiyorlardı, hayatlarındaki intizamsızlığa inat. Lahmacunun midelere inmesi uzun sürmedi. Kollarıyla burunlarını silip kimi de elbiselerine ellerini silerek peçete ihtiyaçlarını giderdider. Yemek faslından sonra pür neşe koşturmaya devam ettiler.
Bu manzara gözümün önünden uzun süre gitmedi. Görünüşe göre çocuklar mutluydu, anneleri de. Yemek ayırt etmiyorlardı, kıyafette. Temizlik pislik dertleri yoktu. Ne gelecek endişeleri ne geçmiş dertleri vardı vaziyete göre.
Güneydoğuya gelmeden zihnimde bu görüntülerin esamesi bile olamazdı. Suçlu aramaya gerek yok çünki suçta yok, suçluda yok.
Birde hiç birşeyden mutlu olmayan teknoloji çocuklarını düşündüm. Kendilerine ait odaları, bilgisayarları, tv leri, ipotları, cep telefonları, pembe barbili kıyafetleri, tatilleri, okulları..... yinede mutsuzluktan suratlarından düşen bin parça oluşları.
Yorum sizin..
Not: son sobede sobelemeyi unuttum, sobelenenler; mobius ve umar ve sobelenmek isteyen cem i cümle.
Sevgili Nalan'dan gelen "Mal beyanı" konulu sobede, aklıma ilk gelenler; canım kedim Tiger, ailem, tasım tarağım, dertli bağlamam, ömrüm boyunca yaptığım alışverişlerden hiç bir yere sığdıramadığım giysilerim, mücevheratım!, ferrarim!, Miami deki villam!, Bodrumdaki yatım!, sergüzeşti hayatımda bana iyi-kötü hayat dersleri verdirmeye vesile olan insanoğulları, kısacası back raundum vs. oldu.
Baktım ardı arkası gelmiyor. Düşündüm; bunların bana kabir kapısına kadar arkadaşlık edebileceğini ve kabrin öbür tarafında pek essassız olduklarını ve her geçen günle birlikte beni beklemekte olan kabri hatırlayıp, duygulu bir düşünce sürecinde aşağıdaki sıralamanın daha akılcı olduğuna karar verdim.
1-Ömür sermayem; Hayatım, vücudum, kaşım, gözüm, elim ayağım... yokluğunda tarifi imkansız ızdırapların yaşanacağı, varlığıyla şükrünü ömrümce hakkıyla yerine getiremeyeceğim, birini dahi dünyalara değişmeyeceğim azalarımla beraber, ömür sermayemi cenneti kazanmaya vesile kılma hedefim.
2-Akıl Sermayem; Risalelerde geçen "Ahirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde fani dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme" düsturuna paralel olarak dünya gözüyle maddi eserlerin ahiret için fayda vermeyeceğini, ebedi saadeti kazandıracak değerleri ve her hal üzere yaşama sevincimi kaybetmememi, idrak etmemi sağlayan akıl sermayem.
3-İnancım; Kabir kapısına ağlayarak değil gülerek girme müjdesine vesile olan inancım ve onun doğrultusunda ibadetlerimle sonsuz rahmetine sığınacağım Rabbim.
4-Dualarım; "Eğer Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var" ayetinin sırrıyla daimî bir surette dergâh-ı İlahiyeye iltica edip niyaz edişlerim.
5-Sabrım; "Şüphesiz Allah sabredenlerle beraberdir"ayetine dayanarak sabrı bir anahtar olarak görüp teslim ve tevekkülle hadiselere mukabele edebilmem.
Bunlar varsa zaten herşeyim var demektir.
Sobelemeyi unuttum yine. Neyse çok geç olmadan bir kaç kişi sobeleyeyim hemen; Mobius ve Umar'ı sobeliyorum ve haberdar etmeye gidiyorum :)
Gidiyorum ama çok değil. Bir kaç güne kadar döneceğim nasipse. Ama siz yorumsuz bırakmayın buraları, yazın gaari..
Gaziantep'te haftasonları geçirmek için şehre yakın beldelerde kurulu "bağ evi" adı verilen yazlık evlere akın edilir. Bir de "deniz evi" denilen yazlık evler vardır ki bunlar da Mersin, İskenderun civarında deniz gören yada denize yakın evlerdir. Bağ evi, bahçe içerisinde meyve ağaçlarının arasında genellikle yerde çim olmayan kurak topraklar üzerine kurulu kimi zaman orta halli, kimi zaman lüx şartlarda yapılmıştır. Evde balkonda mangal tüttüremeyenlerin diğer alternatifi yakın civar ormanlar olur, imkanı daha geniş olanların ise tercihi bağ evleridir. Amaç kebap yemektir yoksa yeni haftaya başlangıç için eksik adım atılmış olur:)
Tatil ikiye ayrılır lugatimde. Birincisi , yere paralel halde, zaman zaman ıslanılıp, güneş altında kavrularak, bol bol yiyip içilen tatil, ikincisi gezelim görelim tadında, tabanların yorgunluktan sızım sızım sızladığı tatil. Kimi zaman birinci gruba, kimi zaman ikinci gruba, kimi zamanda her ikisine dahil olarak yaptığım tatil türleride mevcuttur portföyümde. Tercihim çoğunlukla ikinci gruba dahil olmaktır. Post, ikinci grup tatil türündedir, baştan belirteyim kum, kumsal, deniz, güneş ve şezlong görmek isteyenler beklenti halinde olmasınlar:)
Bahar mevsimi, aylardan Mayıs. Heidi misali kırlarda bayırlarda koşuşturan, kuzucuklarla coşan insan modunda bir haftalık köy, dağ, göl, dinlenme, detoks, tatil adı her ne ise.. .
Ulaşım aracı; tıngırdayan, zangırdayan bir otobüs. Hedef, Isparta oradan köy garajı, ikinci hedef Barla nahiyesi. Konaklama mekanı, otel. Isparta-Barla mesafesi 1 saat süren dik ve virajlı, göl manzarası izlenen bir yol. Konaklama mekanı, göl manzaralı, tepelerin yeşili, gölün mavisi ve gökyüzünün beyaz bulutlarının izlendiği nefis bir hengame.
Isparta'da hava güneşli olsada, tepede zaman zaman sağnak yağmur vardı. Soğuğun iliklere işlediği anlarda kaloriferler imdada koştu.
Fırsat bu fırsat sütü pek nefistir düşüncesiyle köylülerden kahvaltı için gelen sütü içemedim. Çok mu doğal geldi yoksa sütte bi problem mi vardı anlayamadım. Yoğurt hakeza aynı şekilde.
Kuzucukları birbirine bağlamışlar, ikizler gibi biri nereye öteki oraya. Birbirlerini kaybetmesinler diye çözüm üretilmiş olmalı. Birlikte kaçma ihtimalleri düşünülmemiş olsa gerek.
Kedi kediye benzermiş :)) Tiger'ın biraz balık etli olanına rastladım konakladığımız yerde. Renkler aynı, ifade farklı. Çok acılar çekmişe benziyor suratı. Soğuk almış hırlıyor ve öksürüyor zavallıcık. Pek ihtiyacı yok gibi görünsede öğünlerimi onla paylaşmayı tercih ettim. Kahvaltıda peynir, sucuk, yemeklerde tavuk eti, kırmızı et ve göl balığı yedi bol bol.
Şehire ulaşım artık kolaylaştığından gençler şehire yerleşmiş, köyde çoğunlukla yaşlılar kalmış. Evler yenilenmemiş, doğallığı muhafaza olmuş.
Mor menekşeye benzeyen çiçekleryolları bürümüş gözlere ziyafet sunuyorlar.
O kadar saf, o kadar nezih bir belde ki, satıcı tezgahını başıboş bırakmış üzerine not bırakmakta bir beis gözetmeden terketmiş.
Badem tezgahı açan teyze "alıveriseniz, gırıveririm size" diye seslenirken. Kilosu 5 YTL.
Müfessir Beziüzzaman Said Nursi'nin düşünce suçlusu olarak, zamanın istibdadıyla sürüldüğü, o zamanlarda yolu izi olmayan mahrumiyet beldesi Barla, şimdilerde cıvıl cıvıl. Isparta'da rastlanılan pespembe gül mamülleri bu sokağıda bürümüş.
Teyzelerden biri objektife, çekin gaari hadi bakem, diye poz verirken :)
Buradaki yaşlılar inanılmaz sevimli. "Yine gelin gullerim, yine gelin" diyen mutlu nur yüzlü dede.
Isparta'ya sabah inip geciken diplomamı aldığımdan daha önce bahsetmiştim. Kampüste bahar şenlikleri, mezuniyet kutlamaları gırla gidiyordu.
Merkeze inip şehri 12 yıl sonra görmenin hazzıyla hayretle izledim. Hızlı değişimine şaşırdım. Diploma elimde zaman tünelinden geçmişcesine etrafa bakınıyordum. Su gibi akıp giden zamanın acısını soslu mısır yiyerek dindirmeye çalıştım:) Üniversitenin amblemi ile ceketim arsındaki renk uyumunuda şimdi farkettim:)
Akşam köy otobüsü vaktine kadar şehirde oyalandım, dolaştım, düşündüm, sevindim, üzüldüm, yoruldum,bütün duygularım birbirine karıştı altüst oldum.
Barla'ya dönerken gelinciklerle bezenmiş yol kenarlarına daldım. Güller henüz açmamıştı ama gelincikler gözümü doyurmaya yetti. Yol arkadaşım İnci, Barla yolundaki köyünde indi ve buralı olmadığımı öğrenince ısrarla köye beklediğini ve misafir etmek istediğini tekrar tekrar içtenlikle söyledi. Heidi olmadığımı asıl Heidi'nin İnci olduğunu o an anladım. Masum anadolunun masum insanı.
Zirvede hava soğuk, uçurumlar keskin, oksijen bol, manzara hayretengiz, bedenler yorgun...
Cesur bir yöre insanı kitap okumak için tefekkürun en yoğun hissedileceği en uç noktaya tünemeyi tercih etmiş.
EĞİRDİR
Eğirdir'i görebileceğiniz en güzel tepe. Resim için mola verdiğimizde bir göl olmaktan ziyade denizi andıran Eğirdir Gölü.
Özellikle öğrencilerin Isparta'dan uzaklaşıp nezih bir haftasonlarını geçirilebilecek en yakın ve ekonomik mekan Eğirdir gölü. En azından ben öyle yapıyordum:)
Eğirdir kıyısında kiraladığınız bir tekne ile adaları gezebiliyorsunuz. Fiyatlar çok uygun.
Tekne gezintisine eşlik eden misafirperver ördekler.
Eğirdir'de Komando Okulu ve Eğitim Merkezi Komutanlığı ve ülke çapında ün yapmış Kemik Hastalıkları Hastanesi'de var.
Uçurumdaki gelincik...
Eğirdir Gölü kıyısında kökleri dışarıda yıllanmış çınarlar...
Birinci tür yani yere paralel tatili yeniden düşünmeye başladım :)
İçimden blogumu lalelerle donatmak geldi. Resimler 2006 yılına ait. Gülhane'de bir haftasonu sabah yürüyüşü sırasında çektiğim rengarenk laleler.
İstanbul lalelere bürünür(dü) bahar mevsiminde. Bahar da geçti, yaz geldi lakin, neden Lale Devrini yaşamak diye düşündüm, lalelerin sırrını birazcık araştırınca beklediğim sonuca ulaştım. 
Lale sevgisi en çok Osmanlının çöküş döneminde revaç bulmuş. Saray çevresi ve halkın, içinde bulundukları karmaşa ve savaş ortamından birazda olsa uzaklaşma istekleri onları güzel görsel manzara tutkusuna itmiş ki, zira o dönemde saraylar kasırlar lalelerle donatılmış. Anladım ki haleti ruhiyem beni blogumu lalelerle donatmaya itmiş :) 
Bir zamanlar Avrupaya Osmanlıdan giden lalelerin, 100 yıl sonra gerçek vatanına dönmesiyle İstanbul'un çehresine çok yakıştığı apaçık. 
Lalenin ilginç bir rivayetine daha rastladım; "Lâlenin Osmanlılar tarafından bu kadar kabul görmesinin sebeplerinden biri de Arap harfleri ile (ﻻ ﻟﻪ ) şeklinde yazıldığında, Allah ( ﷲ ) kelimesinde ki bütün harfleri kapsamaktadır. Harflerinin karşılığı sayılar hesabına dayanan “ebced” usulüne göre de “Allah” kelimesi ile “ lâle” kelimesinin aynı rakama tekabül etmesi, ediplerde “yaratıcı”nın yarattıklarında tecelli etmesi düşüncesinden hareketle derin bir heyecan uyandırmıştır. Lâle , Arap harfleri ile yazılır ve tersinden okunursa ( ل ﻫﻼ ) = Hilal =Ay olur; Hilal veya Ay da Osmanlı Devleti’nin amblemidir." 
Urfa'da mola. Manzara Urfa otogarından. İki genç kadın... Üzerlerinde, Urfa'nın kavurucu sıcağına rağmen yaklaşık 4-5 metre kadife ve parlak kumaşlardan oluşan kat kat elbise var. Burunlarında altın renginde hızma. Tenleri son derece kavruk. Saçlar ikiye ayrılmış başlarının yarısına kayan örtüden görünmekte. Kucaklarında minicik altı bezsiz bebekler. Etraflarında ise en az 5 küçük çocuk. Muhtemelen yolculuk yapacaklar, bekleme mekanını açık hava olarak tercih etmişler, yerlerde koltukta oturur gibi rahatlar. Lisanları kürtçe, yüksek volumlu hararetli sohbetleri Urfa otogarındaki cümbüşe ve hengameye karışıyor. Dikkatli bakıldığında yaşlarının en fazla 22-23 olduğu anlaşılıyor, dikkatli bakılmadığında varın siz tahmin edin. Fotoğraf çektiğimi farkediyorlar utanıyorlar bakmaya, bense daha yakından çekmeye çekiniyorum, oturduğum yerden şahit olduğum bu manzaraya dalıp gidiyorum.
Bu manzara gözümün önünden uzun süre gitmedi. Görünüşe göre çocuklar mutluydu, anneleri de. Yemek ayırt etmiyorlardı, kıyafette. Temizlik pislik dertleri yoktu. Ne gelecek endişeleri ne geçmiş dertleri vardı vaziyete göre.
Sevgili Nalan'dan gelen "Mal beyanı" konulu sobede, aklıma ilk gelenler; canım kedim Tiger, ailem, tasım tarağım, dertli bağlamam, ömrüm boyunca yaptığım alışverişlerden hiç bir yere sığdıramadığım giysilerim, mücevheratım!, ferrarim!, Miami deki villam!, Bodrumdaki yatım!, sergüzeşti hayatımda bana iyi-kötü hayat dersleri verdirmeye vesile olan insanoğulları, kısacası back raundum vs. oldu.
Baktım ardı arkası gelmiyor. Düşündüm; bunların bana kabir kapısına kadar arkadaşlık edebileceğini ve kabrin öbür tarafında pek essassız olduklarını ve her geçen günle birlikte beni beklemekte olan kabri hatırlayıp, duygulu bir düşünce sürecinde aşağıdaki sıralamanın daha akılcı olduğuna karar verdim.
2-Akıl Sermayem; Risalelerde geçen "Ahirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde fani dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme" düsturuna paralel olarak dünya gözüyle maddi eserlerin ahiret için fayda vermeyeceğini, ebedi saadeti kazandıracak değerleri ve her hal üzere yaşama sevincimi kaybetmememi, idrak etmemi sağlayan akıl sermayem.
3-İnancım; Kabir kapısına ağlayarak değil gülerek girme müjdesine vesile olan inancım ve onun doğrultusunda ibadetlerimle sonsuz rahmetine sığınacağım Rabbim.
4-Dualarım; "Eğer Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var" ayetinin sırrıyla daimî bir surette dergâh-ı İlahiyeye iltica edip niyaz edişlerim.
Bunlar varsa zaten herşeyim var demektir.