KUTU KUTU PENSE

Kutucuklarım var benim, atmaya kıyamadıklarımı istiflediğim. Kapağını bile açmadan öylece kalakalırlar yıllarca dolabın içinde, kilerde, yatağın altında, orda burda. İçlerinde yılların birikintisi, anları ve anıları çağrıştıran eşyaların olduğu renkli kağıtlarla kaplanmış kutucuklarım...
Bazen dalarım içlerine, tek tek incelerim ilk defa görüyormuşum gibi, miyadı dolanları gözden çıkarırım, kıyamadıklarım kalır, birikir, yığılır...

Pazar günü periyodik oda temizliğini biraz derinleştirince açtım kutucuklardan birini. Kimine gülümseyerek baktım, kimine hüzünlendim, kimini hatırlamak istemedim, kimine dokunmak bile gelmedi içimden.

İçinde kokulu yaprakların barındırdığı sandukçayı açtım önce, üzerinde siyah beyaz eski İstanbul resmi vardı, hüzünlendim epeyce..

Takma kirpiklere rastladım :) yok canım öyle gözlerinizi açmayın kocaman :))) Bir zamanlar sahnelerdeyken ben :) kullanmam gerekti. Ç. Tiyatrosunda yer aldığım bir oyundan kalma hatıra. Bir çift siyah uzun kirpik, bir daha kullanmayacağımı bilsemde kıyamadığım. Bir garip oldum, alkışları duydum sanki yeniden...

Kullandığım ajandaları atamama hastalığıma gülümsedim. Ajandaları karıştırdım, geçmiş günlere gittim notlara baktım şöyle bi. Yine gözden çıkaramadım yerleştirdim yerine. Nereye kadar biriktirecem onları bilmiyorum :)) Çöp ev diye haberim çıkarsa şaşırmayın sakın.

Kamu Maliyesi kitabıma bile kıyamamışım buyrun burdan yakın, ne işime yarayacaksa :)) Neyse kalsın biraz daha, henüz yeşillenmediğine göre küflenmemiş demektir, kokmuyodu da :))

İlk cep telefonum hala duruyor. 1996 yılında bir teknoloji harikası gözüyle bakılan cep telefonum dana kadarmış meğer:))) Bi ara resmini çekip sergilemek istiyorum. Çalışıyormu acaba hala :) Bunu hiç atacağımı zannetmiyorum bakmayın öylee :))

Liste epeyce bir uzayıp gidiyor, bu defa hiç bişey atamadım, eleyemedim, yaşlanıyormuyum ne :))))